Bernstein | Borowicz | Meisinger

Choć po gitarę jako instrument koncertujący sięgało wielu znanych kompozytorów, m.in. Luigi Boccherini i Niccolò Paganini, a od napisania słynnego „Concierto de Aranjuez” Joaquína Rodriga minęło już 80 lat, to na estradach filharmonicznych nadal stosunkowo rzadko można spotkać gitarę w towarzystwie orkiestry symfonicznej.

Repertuar gitarowy wciąż jednak poszerza się o nowe koncerty solowe, czego przykładem jest Koncert na gitarę i orkiestrę Elmera Bernsteina z 1999 roku. Zbieżność nazwisk ze słynnym dyrygentem Leonardem jest tu całkowicie przypadkowa, choć obaj artyści się znali – inna jest też wymowa ich nazwisk. Głównym polem działalności Elmera Bernsteina była muzyka filmowa – stworzył ścieżki dźwiękowe do obrazów, takich jak „Siedmiu wspaniałych”, „Zabić drozda”, „Wielka ucieczka”, i w podobnej estetyce szerokich fraz i wartkiej narracji utrzymany jest także Koncert na gitarę. Utwór został zadedykowany dwóm Christopherom – gitarzyście Christopherowi Parkeningowi, który był pierwszym odtwórcą partii solowej, oraz przyjacielowi kompozytora, znakomitemu twórcy orkiestracji Christopherowi Palmerowi.

W Stanach Zjednoczonych powstała również IV Symfonia Bohuslava Martinů. Chociaż okres emigracji do Ameryki w latach 1941-1953 nie był dla czeskiego kompozytora czasem najszczęśliwszym, to przypada na niego rozkwit jego symfonicznej twórczości – w Stanach powstało jego wszystkich sześć symfonii. Czteroczęściowa kompozycja, napisana w 1945 roku i wykonana po raz pierwszy w listopadzie tegoż roku przez filadelfijską orkiestrę pod dyrekcją Eugene’a Ormandyego, reprezentuje już dojrzały styl kompozytora. Pierwsza część utrzymana jest w stylu impresjonistycznym, Scherzo umieszczone w drugiej części przypomina stylistyką dzieła Dvořáka, trzecie ogniwo, Largo, zwraca uwagę nastrojem niepokoju i tajemniczości.